Maandag 19 december
2014
Vandaag weer de chemo, de 4e.
Aangekomen op de
afdeling zag ik Nard zitten, en ben meteen met hem bij gaan kletsen!
Hij zat al
aan het infuus, en we wilden beide graag weten hoe eht met de ander was!
Even ter info, Nard is een man van rond de 55
jaar die ook Hodgkin heeft en ook in stadium 2 zit net als mij. Hij loopt een
chemo op me achter, en heeft vandaag zijn 3e chemo.
Nard vertelde me echter dat hij zich 7 dagen na zijn 2e
chemo DOOD ziek had gevoeld…..
Hevige maagpijn, en totaal verlies van smaak….. Vooral dat laatste is een van de
bijwerkingen van deze chemo kuur (naast enorme misselijkheid, haaruitval,
tintelingen en obstipatie…)
Ook had hij erge last van misselijkheid gehad die 7 dagen na zijn chemo….
Hij vond het een WONDER dat ik me zo goed voel !! en hij was erg blij voor me, dat vond ik echt
erg lief! Ja, dat ben ik ook, zei ik
tegen hem.
Hij had angst voor deze chemo, omdat hij er zo enorm beroerd
van was geworden. Wat ik me erg goed kon voorstellen. Dat zou ik ook hebben als
ik me zo beroerd zou voelen.
Na hem gesproken te hebben, heb ik een stoel uitgezocht,
waar ik mijn infuus zou krijgen.
Alle 4 bedden waren weer bezet, dus heb ik ergens een luxe
zitstoel uitgezocht.
Mijn zus zou meegaan vandaag samen met mijn vader, maar ze
was ziek en kon helaas niet meegaan! Dus zijn pap en mam met me mee gegaan. Bas
had nu een weekje vakantie, en hij zou aan het baby kamertje beginnen! Met schilderen. Dus kon hij lekker in alle
rust hieraan beginnen.
Binnen 2 uur waren chemo zak 1,2 en 3 ingelopen en kon de 4e
zak (Dacar) beginnen……
Omdat mijn toevoer kraan op zijn allerlaagst staat bij de
Dacar (omdat ik snel pijn krijg in mijn aderen…) kost mij dat 2 uur om alleen
de Dacar in te laten lopen… !!! (van
13.00-15.00 u.)
Erg lang dus, maar dat maakt me totaal niets uit, laat me
maar uren zitten, zolang ik geen pijn heb vind ik het best.
Maar….. na 15 minuten (13.15 u.) begon ik al een heel koud
gevoel in mijn aderen in mijn infuus arm te krijgen. En kreeg ik meteen (weer)
dat enorm AFGEKNELDE en pijnlijke gevoel in mijn arm……
Verdomme!!! …..
Aangezien de toevoerkraan niet lager gezet kon worden, en ik
overdonderd was door het feit dat ik in zo n lage stand pijn kreeg, riep ik een
verpleegkundige erbij.
IK heb normaal nooit pijn, omdat jullie de toevoerkraan op
de laagste stand zetten, maar nu krijg ik ineens wel pijn….. kan je hier niet
iets aan doen voor me?
Waarop ik een: Nee,
dat hoort nu eenmaal bij de Dacar. Te horen kreeg.
Als je eerder op de dag komt, kunnen we hem nog lager
zetten, want dan zit je nog langer, maar we willen graag om 17.00 u naar huis..
Eh…….. oke……. Dacht ik.
Mooi is dat, dat noemen ze nu de gezondheidszorg…… laat een patiënt
maar met pijn zitten, want wij moeten om 17.00 u. naar huis…. Nou ja! (ga jij hier maar eens lekker liggen.)
Anyway….. het idee van 2 uur continue pijn hebben, werd me teveel…..
Alsof chemo krijgen al niet onprettig genoeg was.. ik
begon te huilen.
Toen kwam er een verpleegkundige aan, die een doekje over
mijn aderen legde, en er een bepaalde doorzichtige vloeistof op deed, wat de
pijn wat verzachte.
Het idee om 2 uur met pijn te zitten, werd me teveel, en ik
wist niet wat ik kon doen om mezelf erdoorheen te krijgen, dus dacht ik:
“Laat ik maar oefenen nu met pijn verdragen. Ik zal dat
straks met de bevalling ook moeten”.
Dus ging ik maar puffen.
Ja je moet iets!
Na 15 min. Werd het minder, net alsof de pijn met golven
kwam en ging.
In de tussentijd heb ik met mam Skipbo gedaan. Was wel
onhandig met mijn been omhoog gebogen, en alleen mijn rechterhand vrij om te
kaarten vast te houden.
Maarja met creativiteit lukt veel!!
Thuisgekomen later, en de dagen erna, voelde ik me nog
steeds ON verandert goed!!
Zo bizar…. Maarja dat blijf ik zeggen.
Zolang ik zwanger de chemo s door kan gaan, en de baby niet
veel eerder komt - en de baby veilig in mijn buik zit, gaat het goed.
Thanx for beiing
pregnant !!!
De baby beschermt mij, en de placenta beschermt de baby.
Hoe bijzonder is dat.
