Moeilijke momenten/ momenten van confrontatie ziek zijn....
* Schrijven van verjaardagskaart voor papa zijn verjaardag !
Voor pap zijn verjaardag was ik thuis een kaartje aan het schrijven, zoals ik altijd doe. Dit gaat me altijd erg makkelijk af, vanuit mijn hart schrijven. Dit keer ook, althans.....
De zin: ¨IK wens je heel veel gelukkige jaren toe, en nog vele jaren in gezondheid. Liefs xx Esther¨
En toen staarde ik naar deze zin en dacht:
¨Als je mij maar niet overleeft...¨
(je hebt geen idee wat er door je heen kan gaan als je in deze situatie zit)
* Op pap zijn verjaardags dag gingen we gezellig met zijn viertjes lunchen bij de Roestelberg !! Plotseling merkte ik tijdens het draaien van mijn hoofd een verandering op... ik bewoog wat van links naar rechts met mijn hoofd om hoogte te krijgen van wat ik nu voelde..
Ik merkte ineens een zwaar hoofd op.. niks bijzonders zou je denken, maar dat was het niet voor mij....
Ik kreeg ineens tranen in mijn ogen.... er verandert iets in mijn lijf... Weer een confrontatie met mijn ziek zijn...
* op een zondag middag waren Bas en ik aan het wandelen in de bossen in Bladel, prachtig weer, zon scheen. Na 30 minuten wandelen, hijgde ik enorm.....
Deze lichamelijke veranderingen en confrontaties raken me..... ze maken me direct bewust van het feit dat ik ziek ben.. (ook al voel ik me lichamelijk nog goed)
dezelfde week ging ik 15 minuten op de fiets naar mijn oma. daar aangekomen hijgde ik wederom.... oma dacht dat ik ge-raced had, wat echt niet zo was... uiteindelijk heb ik daar 1 uur op de bank gelegen.... om uit te rusten. Jee..... die chemo breekt snel veel af....
Op dat moment liet ik het rustig over me heen komen, en luisterde goed naar mijn lichaam door op de bank te gaan liggen. en rust te nemen, wat mijn lichaam nodig had op dat moment. wel raar dat mijn lieve oma drinken voor me ging halen en naar boven liep om een plaid voor me te halen, en me toe te dekken..... ik dacht toen nog: ¨Eh... dit klopt niet helemaal, oma is op leeftijd en ik ben jong en lig hier op de bank na 15 minuten fietsen...¨ Ik krijg hier een beetje een error van.
Echter toen ik later thuis was en Bas s avonds tv lag te kijken op bed, liep ik naar hem toe, en vertelde hem hierover. ik begon te huilen, wat van diep binnen kwam...
de harde confrontatie dat mijn lichaam aangeeft dat het niet meer kan wat ik altijd makkelijk kon....... Het besef merken en voelen dat ik minder kan dan normaal...
Huilend ging ik in bed liggen in bas zijn armen...
IK BRUISTTE altijd van de energie...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten