Nietsvermoedend… naar “Dit is niet goed!”
Nietsvermoedend belde ik de dag erna mijn huisarts. Of ik even langs kon komen.
Daar aangekomen, ging ik ervan uit dat ik gerustgesteld zou worden met:
“Dat is gewoon een opgezette lymfklier, dat gebeurt vaker bij zwangerschappen.”
Of, “Het is vocht en is onschuldig, maak je niet druk, gaat vanzelf weer weg.”
Maar dat bleek ik niet als reactie te krijgen....
Het zit op een erg rare plek.... ik wil dat je morgen een echo laat maken in het ziekenhuis. Hierna schrok ik, want dit had ik niet verwacht.
De dag erna (dinsdag 14 oktober) kon ik terecht. Bas mee, en echo laten maken. De dag erna zou ik de uitslag krijgen.
Woensdag 15 oktober 2014
Ik zit s ochtend rustig Koffietijd te kijken, en verwacht niet dat iemand me rond die tijd belt. Plotseling gaat om 10.45 u. mijn telefoon…
Het is mijn huisarts, Dr. Kramer. Er blijkt niks te zien te zijn op de echo die gisteren gemaakt is!
Samenvattend, we zijn er niks wijzer van geworden.
“Ik wil dat je vandaag met SPOED naar de Oncoloog bij het Verbeeten gaat.....”, hoor ik de huisarts tegen me zeggen….
“Ik wil dat je vandaag met SPOED naar de Oncoloog bij het Verbeeten gaat.....”, hoor ik de huisarts tegen me zeggen….
“Ik ga nu bellen met het Verbeeten, je hoort zo snel mogelijk van me”.
“Eh…. Oke….” En ik hang op…
Ik helemaal over de zeik thuis..... Wat gebeurt er ineens allemaal....???
Kramer die belt en zegt dat iets spoed is, dat doet hij normaal NOOIT......
Dit kan niet goed zijn...
Mijn ouders gebeld, en pap kwam naar me toe.
20 min. later. belt het Verbeeten me ineens op....., dat ik meteen terecht kon!
Oke, pa en ik in de auto, en onderweg Bas op zijn werk gebeld.
Aangekomen bij het Verbeeten instituut in Tilburg.
We rijden de parkeerplaats op, en gedachtes gaan door mijn hoofd als:
“Verbeeten instituut.... wat doe ik hier? Ik hier terecht komen, hoe bizar....
Nooit gedacht dat IK hier ooit terecht zou komen.”
Nooit gedacht dat IK hier ooit terecht zou komen.”
En gelaten liep ik naar binnen. Daar aangemeld bij de receptie, werden we naar afdeling 8 gestuurd.
Oncologie. Daar moest ik gewogen worden en mijn lengte moest gemeten worden.
“Gelukkig dat ik nog steeds zwaarder word”, hoor ik mezelf zeggen.
Toen werd ik door de Oncoloog D. van Alphen naar binnen geroepen.
“Mevrouw van Wanrooy..”. waarop pap en bas me volgden.
Daarbinnen gekomen, word ik onderzocht en hij voelt aan mijn gezwel.
Als hij gaat zitten, zegt hij: Het zit op een rare plek. Het kan een infectie zijn of het is Lymfklier kanker.
We moeten er serieus rekening mee houden dat het kanker is. Eh.......
We moeten er serieus rekening mee houden dat het kanker is. Eh.......
Vervolgens geeft hij me paar formulieren mee, waarop hij zaken invult en aanvinkt. Ik moet nu meteen bloed laten prikken in het Twee Steden.(route 25). en daarna moet ik een biopt laten maken. Dat is een punctie van het gezwel op mijn schouder...
Ze gaan dan met een naald weefsel afnemen, die ze vervolgens op kweek gaan zetten.
De uitslag zou pas een week later zijn.. KUT!
De biopt is onder plaatselijke verdoving. En het enige wat ik ga voelen, is de verdovingsprik.
Oke, no big deal. ik hoef dus niet bang te zijn voor evt. pijn.
Na het gesprek loop ik met de papieren het kamertje uit, en lopen we naar beneden. naar de receptie.
Pap hoor ik nog zeggen: "Laten we dan maar bloed gaan prikken".
Maar ik kan helemaal niks nu.....
"Dat dacht ik niet pa..... ik moet NU zitten...."
Heb knallende hoofdkloppingen.......
ik ga zitten aan een tafel, doe mijn ogen dicht, en probeer alles wat er net tegen ons gezegd is, te laten doordringen en indalen.....
ZO HEFTIG.........
Ik voel dat ik me slap en verdoofd voel... Ik moet iets eten bedenk ik me, en ik pak een flesje drinken uit mijn tas. Sinds ik zwanger ben, zorg ik er altijd voor dat ik wat te eten en drinken bij me heb.
Na 10 minuten, ben ik redelijk in staat om bloed te gaan prikken.
"Laten we maar gaan", zeg ik. en sta op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten