Het omgaan met de onzekerheden en angsten die je zelf tijdens dit hele proces doormaakt, is DE
Uitdaging waar je voorstaat, als je dit doormaakt!
Continue word je bloot gesteld aan onzekerheden, waar je voor jezelf een manier voor moet vinden om mee om te gaan..
Continue word je bloot gesteld aan onzekerheden, waar je voor jezelf een manier voor moet vinden om mee om te gaan..
Daar kwam ik al snel achter...
Het begon met angst toen ik voor het eerst een echo moest laten maken in het ziekenhuis.
Mijn huisarts, Dr. Kramer, die mij met spoed naar het ziekenhuis wil hebben......
Nou dat was voor mij een grote alarmbel !!!
Hoe raar dat misschien ook mag klinken.
“Kut, wat is dit??” “Is het iets ernstigs...??”
Daarna kwam de onzekerheid, wat blijkt er uit de biopt die er is gedaan?
Wat is de uitslag van de operatie? Is het goed of kwaadaardig?
Oftewel: Heb ik kanker of niet?
Toen ik eenmaal van de hematoloog Dr. van Alphen te horen kreeg dat ik Hodgkin had, zat ik er heel rustig bij. En reageerde ik totaal niet emotioneel.
Waarom zou je denken? Nou, omdat ik 2 weken ervoor al door hem enorm geconfronteerd werd met zijn sterke vermoeden dat ik lymfklier kanker/ Hodgkin zou hebben !!
Al die 2 weken was ik al voor 90% in de overtuiging dat ik kanker had.
Papa zat er exact hetzelfde in.
Als ik het erover had met mensen, kreeg ik weleens de reactie:
“Ach, het zal wel loslopen”. Of “Je hebt 50-50% kans dat het goedaardig is”.
En al die lieve en opbeurend bedoelde opmerkingen ten spijt, ze kwamen niet bij me binnen. Omdat de specialist me er zo sterk van overtuigd had dat het niet goed was!
Helaas was ons vermoeden juist. En daardoor schrok ik geen moment toen ik de uiteindelijke uitslag te horen kreeg.
Het moment dat ik te horen zou krijgen of ik uitzaaiingen had (n.a.v. De PET en CT Scan) vond ik daarentegen WEL ENORM spannend....
EN eigenlijk het meest eng van allemaal...
Voordat we de kamer binnengingen, had ik het voorgevoel dat ik in fase 3 (of 4) zou zitten.
En die angst was heel erg groot. Ik kon niks anders dan afwachten en naar binnen gaan,
wachtend tot het oordeel... het vonnis...
Zo voelde het voor me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten